Ο γάτος και η νυχτερίδα
Του Αλέξη Καζαντζίδη
«Ζούσε μια φορά κι έναν καιρό ένας γάτος που είχε χορτάσει πια να τρώει ποντικούς και αποφάσισε να κυνηγάει πουλιά. Όταν έπιασε το πρώτο πουλί, του φάνηκε τόσο νόστιμο που ενθουσιάστηκε.
– Από δω και μπρος θα κυνηγώ μόνον πουλιά! αποφάσισε. Δε μου αρέσουν οι ποντικοί. Οι ποντικοί είναι για τους φτωχούς γάτους και όχι για τους αριστοκράτες σαν και μένα.
Και τα κατάφερνε τόσο θαυμάσια στο κυνήγι των πουλιών, που πολλές φορές τα έπιανε και στον αέρα όταν πετούσαν χαμηλά στη γη. Άλλες φορές πάλι, ανέβαινε στα δέντρα, κι όταν ερχόταν κανένα πουλάκι να σταθεί, το γράπωνε με τα νύχια του. Ένα βράδυ ο γάτος κατάφερε ν’ αρπάξει ένα πολύ παράξενο πουλί. Μια νυχτερίδα! Η καημένη, για να σωθεί άρχισε τα παρακάλια:
– Μη με τρως, του είπε. Υπάρχουν τόσα και τόσα παχιά ποντίκια γύρω σου. Εμένα βρήκες να πιάσεις;
– Ποντίκια; είπε ο γάτος. Τα σιχαίνομαι τα ποντίκια. Εμένα μου αρέσουν τα πουλιά.
– Τα… πουλιά; του είπε η νυχτερίδα.
– Ναι. Ανακάλυψα πως έχουν πιο νόστιμο κρέας και κυνηγώ μόνο τα πουλιά.
– Μα… εγώ έχω ακούσει ότι οι γάτοι τρελαίνονται για τους ποντικούς.
– Και για τους ποντικούς τρελαίνονται και για τα ψάρια. Εγώ όμως, έχω φάει τόσους πολλούς ποντικούς, που τους σιχάθηκα κι έτσι κυνηγώ πουλιά. Έχετε πολύ νόστιμο και τρυφερό κρέας εσείς τα πουλιά…
Η νυχτερίδα σκέφτηκε τότε, κάτι, για να γλυτώσει:
– Μα, τότε… κάνεις λάθος, του είπε.
– Λάθος; Δηλαδή;
– Πρέπει να με αφήσεις να φύγω, αφού δεν είμαι πουλί.
– Δεν είσαι πουλί; Χα… χα! Τι είσαι, τότε;
– Μη γελάς… Είμαι… εξάδελφος του ποντικού. Δε βλέπεις πόσο του μοιάζω;
Πραγματικά οι νυχτερίδες μοιάζουν με τους ποντικούς, μόνο που έχουν φτερά. Αλλά και τα φτερά τους είναι παράξενα. Δεν έχουν πούπουλα όπως τα άλλα πουλιά, αλλά μοιάζουν με απαλό δέρμα. Το παράξενο, ακόμα, για τις νυχτερίδες είναι το ότι δε γεννούν αυγά, όπως τα άλλα πουλιά, αλλά μωρά, τα οποία και θηλάζουν. Γι’ αυτό μοιάζουν με τους ποντικούς.
– Μα… εσύ έχεις φτερά, της είπε ο γάτος.
– Έχεις δει πουλιά χωρίς πούπουλα; Εγώ δεν έχω ούτε ένα πούπουλο… Έχω και μουστάκια σαν του ποντικού.
– Ναι, ναι, έχεις δίκαιο, είπε ο γάτος. Δεν είσαι πουλί. Έκανα λάθος.
Την άφησε, τελικά, να φύγει. Έτσι, η νυχτερίδα με την πονηριά της κατάφερε να γλυτώσει».
Στη μουντάδα των φόρων, τη σκοτεινιά της Μέσης Ανατολής και την μαύρη μαυρίλα που έχει πλακώσει, κανείς παίρνει (;) μία ανάσα από τους μύθους –μπορεί και μίσους- του Αισώπου.
Το ποιος, βέβαια είναι η νυχτερίδα και ποιος ο γάτος ας το σκεφτεί ο καθένας μόνος, χωρίς να βιαστεί να πάει αυτόματα στη νυχτερίδα ως κακιά.
Αν, δε, το πάμε στα συμφέροντα, μπορεί ένας να διαβάσει το παραμύθι και μαζί με τα παιδιά, τουλάχιστον για μην πιανόμαστε όλοι και αιωνίως χάπατα ή όπως θα έλεγε η σωσμένη ηρωίδα:
Μία ποντικός, μια νυχτερίδα
κάθε που πέφτω στην παγίδα,
από τους γάτους να γλυτώσω
και πατριάρχης θα δηλώσω…
