Ένα ματς που δεν θα παρακολουθήσουμε
«Η Κοινωνία του Θεάματος προτιμάει να κριθεί σε σχέση με τους εχθρούς της, παρά σε σχέση με τα αποτελέσματά της»
Γκυ Ντεμπόρ, Σχόλια πάνω στην Κοινωνία του Θεάματος
Του Νικόλα Δημητριάδη
Τις μέρες αυτές τo πολιτικό σκηνικό βιώνει ένα θέατρο του παραλόγου. Κυβέρνηση και αντιπολίτευση, μνημονιακοί και αντιμνημονιακοί, ευρωπαϊστές και δραχμικοί σε έναν αγώνα μέχρι τελικής πτώσης. Οι μεν, που μας έφεραν στο χείλος του γκρεμού, τρώγονται με τους δε, που μας έδωσαν την τελική κλωτσιά. Αυτή η κοκορομαχία των ανευθύνων, που δεν πληρώνουν ποτέ για τις επιλογές τους, κινδυνεύει να μεταφερθεί και στην κοινωνία. Εκεί προωθείται ως διχασμός ανάμεσα σε «γενναίους» και «δειλούς» ή ανάμεσα σε «ρεαλιστές» και «τυχοδιώκτες», διαλέξτε και πάρτε. Ας μην ξεχνάμε, όμως, ότι η κοινωνία πάντοτε πληρώνει για τις επιλογές της, όπως επίσης πάντοτε πληρώνει και για τις επιλογές τους.
Αυτός ο διχασμός δεν μας αφορά. Είναι διχασμός του πολιτικού προσωπικού της Μεταπολίτευσης: των ανθρώπων που επέλεξαν να κυβερνήσουν και εν τέλει να καταστρέψουν αυτή τη χώρα. Είναι ένας διχασμός για την καρέκλα, την εξουσία και το τομάρι τους. Το πολιτικό σύστημα, όπως το γνωρίσαμε τις τελευταίες δεκαετίες, πνέει τα λοίσθια και παρασέρνει στον γκρεμό και τη χώρα. Σε αυτό τον διχασμό δεν θα πάρουμε μέρος – δεν έχουμε κάτι να κερδίσουμε από εκεί. Εμάς μας αφορά η επόμενη μέρα. Μας ενδιαφέρει η κοινωνία που θα κληθεί την άλλη Δευτέρα να διαλέξει αν θα κατρακυλήσει στη ζούγκλα του κανιβαλισμού και του πόλεμου «όλων εναντίον όλων» ή θα σταθεί στα πόδια της και θα προσπαθήσει με αλληλεγγύη να ξαναχτίσει το μέλλον της. Που θα κληθεί να διαλέξει ανάμεσα στο κουράγιο ή την κατάθλιψη, την επιμονή ή την παραίτηση, τη γειτονιά ή την τοπική μαφία, τον αγώνα μέσα στη χώρα ή τη φυγή στο εξωτερικό. Αυτά είναι τα διλήμματα που μας απασχολούν και όχι οι κοκορομαχίες των ανθρώπων που διαχειρίστηκαν την εξουσία, διέλυσαν τη χώρα και τώρα παλεύουν για να ρίξει ο ένας την ευθύνη στον άλλο.
Ας ψηφίσει λοιπόν ο καθένας ό,τι θέλει, αλλά να έχει υπ’ όψιν του ότι την επόμενη μέρα μας περιμένει πολλή δουλειά και πολύς κόπος. Δεν έχουμε την πολυτέλεια του διχασμού. Γι’ αυτό και πρέπει να κρατήσουμε χαμηλούς τόνος εν’ όψει του δημοψηφίσματος. Αυτός που εξαθλιώθηκε από τα μνημόνια και δεν αντέχει άλλο να τρώει στα συσσίτια δεν είναι «τυχοδιώκτης που μας ρίχνει στον γκρεμό». Τυχοδιώκτης που μας ρίχνει στον γκρεμό είναι ο Τσίπρας και η παρέα του. Και αυτός που τρέμει τη δραχμή γιατί δεν θα έχει να δώσει γάλα στο παιδί του δεν είναι «γερμανοτσολιάς που κατέστρεψε τη χώρα». Γερμανοτσολιάς που κατέστρεψε τη χώρα είναι ο Γιωργάκης και ο Σαμαράς και η παρέα τους.
Δεν έχουν νόημα τσακωμοί με επιχειρήματα νηπιαγωγείου του στυλ «λες αυτό που το λέει και ο τάδε κακός, άρα είσαι και εσύ κακός». Δείχνουν μόνο έλλειψη λογικής και επιχειρημάτων. Δείχνουν, δηλαδή, οπαδικό φανατισμό. Το τελευταίο πράγμα που χρειάζεται η Ελλάδα αυτή τη στιγμή (Όσοι επιμένουν να «σκέφτονται» έτσι ας έχουν κατά νου ότι η Μέρκελ θα ψήφιζε ΝΑΙ και ο Σόιμπλε ΟΧΙ – ας διαλέξουν με ποιον θέλουν να ταυτιστούν). Και δεν έχουμε, τέλος, κανέναν λόγο να οδηγηθούμε στον διχασμό, μόνο και μόνο για να βγάλουμε τη μεζούρα και να μετρήσουμε πόση ζημιά έκανε ο ένας και πόση ο άλλος. Δεν κάνουμε διαγωνισμό εδώ. Εδώ παλεύουμε να κρατηθούμε ζωντανοί. Είναι όλοι συνυπεύθυνοι και είναι εγκληματικό να τροφοδοτούν την κοινωνική υστερία με μοναδικό μέλημα να μειώσουν το «μερίδιο ευθύνης» του κόμματος-ομάδας τους. Ας κρίνει η Ιστορία τα μερίδια ευθύνης και ας δώσει αυτή τα διάφορα «παράσημα». Εμείς έχουμε άλλες προτεραιότητες αυτή τη στιγμή.
Υ.Γ. Οι άνθρωποι που διέλυσαν τη χώρα εμφανίζονται σήμερα μπροστά μας με τους Kαραϊσκάκηδες και τους Κολοκοτρωναίους, τόσο οι μεν, όσο και οι δε. Τόσο οι Βερέμηδες, που θεωρούσαν μέχρι χθες τον Κολοκοτρώνη έναν Βαλκάνιο μπουρτζόβλαχο που δεν ήθελε να «εξευρωπαϊστεί», όσο και οι Ρεπούσηδες, που θεωρούσαν μέχρι χθες τον Κολοκοτρώνη έναν άξεστο εθνικιστή σφαγέα. Γυρίζουμε την πλάτη και στους δύο. Οι Κολοκοτρωναίοι είναι δικοί μας ήρωες, όχι δικοί τους.
