Η (χαμένη) τιμή της λογικής
του Αλέξη Καζαντζίδη
«Την αγάπη σε… δραχμές μην τη ζυγίζεις, γιατί χάνει σε μια τέτοια ζυγαριά. Αν σε φράγκα και σε λίρες τη μετρήσεις, είσαι μέγας από τους μάγκες στον ντουνιά» , τραγουδούσε η Λεονάρδου στο «Ακροπόλ» του Βούλγαρη.
Mετά από αυτό, διαβάζει κάποιος την είδηση και λέει: Να! τι καλός άνθρωπος!. Ο λόγος για τον κύριο Ντιμίτρι Ριμπολόβλεφ που αγόρασε τον Σκορπιό: Εδωσε 20.000 ευρώ για πρόσληψη γιατρών στο νοσοκομείο Λευκάδας. Αγόρασε, λοιπόν, τον Σκορπιό και αντί να είναι κακούργος και να «κεράσει» δηλητήριο, μοίρασε φράγκα για την Υγεία. Ο μεγιστάνας απάντησε θετικά στην πρόταση του Ιατρικού Συλλόγου του νησιού, ο οποίος επικοινώνησε με την οικογένεια Ριμπολόβλεφ εκφράζοντας την αγωνία του για τις ελλείψεις ιατρικού προσωπικού την ώρα που η τουριστική περίοδος έχει ήδη ξεκινήσει.
Με πρωτοβουλία του προέδρου του Ιατρικού Συλλόγου Λευκάδας, Θανάση Καραγιάννη, ζήτησαν ευγενικά μέσω ηλεκτρονικού ταχυδρομείου από την οικογένεια να βοηθήσει οικονομικά για να έρθουν γιατροί στο νοσοκομείο. Όπως είπε ο κ. Καραγιάννης, θα πραγματοποιηθεί κανονικά η διαδικασία απόσπασης γενικών γιατρών και παθολόγων μέσω της 6ης Υγειονομικής Περιφέρειας, μετά από πρόσκληση ενδιαφέροντος και τα χρήματα που προσέφερε ο κ. Ριμπολόβλεφ, θα είναι στην ουσία «μπόνους».
«Χρειάζονται ένα κίνητρο. Για το ενοίκιό τους, το φαγητό, τις μετακινήσεις τους. Μπήκε το καλοκαίρι και το νοσοκομείο με το υπάρχον προσωπικό αδυνατεί να καλύψει τις ανάγκες», τόνισε ο πρόεδρος του Ιατρικού Συλλόγου Λευκάδας.
Το αίτημα αφορούσε σε δύο έως τέσσερις γιατρούς, οι οποίοι θα παραχωρηθούν στο Νοσοκομείο Λευκάδας για τουλάχιστον έξι μήνες, με προοπτική το ένα έτος, με στόχο να καλυφθούν άμεσα οι ανάγκες κυρίως στα εξωτερικά ιατρεία. Στο νοσοκομείο υπάρχει, βέβαια, μεγάλη έλλειψη ειδικευόμενων γιατρών. Η Παθολογική Κλινική, για παράδειγμα, δεν έχει ούτε έναν ειδικευόμενο γιατρό. Το καλοκαίρι στο νησί προσέρχονται περίπου 100.000 άτομα, με το νοσοκομείο να δέχεται τουλάχιστον 300 περιστατικά την ημέρα. Η οικογένεια Ριμπολόβλεφ με το προσωπικό του νοσοκομείου κρατά ιδιαίτερα καλές σχέσεις, ενώ σύμφωνα με τα τοπικά μέσα ενημέρωσης, δύο φορές συγγενικά πρόσωπα της οικογένειας χρειάστηκαν τη φροντίδα των γιατρών του νοσοκομείου.
Η ντροπή (sic) δεν είναι εδώ για τους ανθρώπους οι οποίοι χρειάζονταν βοήθεια, αλλά για τον σκοπό που ζητήθηκαν τα χρήματα, πώς και από ποιον διεκδικήθηκαν και εν τέλει σε ποια χώρα. Ενδεχομένως, το αίτημα αυτό καθ’ εαυτό της ίδιας της έλλειψης να είναι μια ντροπή. Αυτό, άραγε, τι σχέση έχει με τη Δημοκρατία, με τη… διαπραγμάτευση, με κεντρικές πολιτικές αλλά και καθημερινές επιλογές που έχουμε κάνει, τι τελικώς αλισβερίσι έχει το δημόσιο αγαθό με την ιδιωτική συνεισφορά για την ικανοποίηση μίας κοινωνικής ανάγκης…;
