Λοβοτομημένα… λόγια
To Σερβάιβορ και οι σοκαρισμένοι πνευματικοί ταγοί
Του Αλέξη Καζαντζίδη
Στον άτυπο διάλογο που υπήρχε για το… survivor έχουν σχεδόν ειπωθεί τα πάντα: Για την φύση του παιχνιδιού και τα μηνύματα προς τους τηλεθεατές. Déjà vu. Πέρυσι ήταν οι «κυνηγοί πόκεμον», παλιότερα το Βιg Brother, ενώ και στο survivor Νο 1, πριν χρόνια, πολύς κόσμος παραληρούσε ταυτιζόμενος με κάποιο «παιδί του λαού», που τον «έφαγαν» οι κλίκες.
Ούτε αθώο ούτε ένοχο μπορεί να βαφτιστεί ένα reality. Είναι κομμάτι μίας ολόκληρης επικοινωνίας που περνάει πράγματα υποδόρια. Ακόμα και εκεί που δεν παίζει, το survivor συζητιέται στην τηλεόραση. Στις ιστοσελίδες μετά τα αστυνομικά, έρχονται τα παρασκήνια του τελικού. Οι παραγωγοί στην Τουρκία μετρούν ήδη τα πολλά φράγκα που έβγαλαν.
Το τηλεπαχνίδι, όμως, ήταν το πρώτο θέμα συζήτησης και μεταξύ των μαθητών. Ασκούσε επάνω τους μεγάλη επιρροή. Και μόνο από τύχη δεν είχε σημειωθεί κάποιο σοβαρό περιστατικό σε σχολείο με αφορμή το survivor, που θα αποτελούσε αιτία κάποιοι να την «πέσουν» στους ανίκανους δασκάλους και να τους κατηγορήσουν, που δεν μορφώνουν τα παιδιά , που δεν είναι λειτουργοί αλλά δημόσιοι υπάλληλοι.
Βέβαια, πολιτικοί που κυβέρνησαν και κυβερνούν 40 -και πλέον- χρόνια, δημοσιογράφοι, άνθρωποι του… πνεύματος, κατακεραύνωσαν τις ηθικές αξίες, που προβάλλει το παιχνίδι όπως ο «θάνατος σου, η ζωή μου» λες και δεν ήταν αυτοί που όλα αυτά τα χρόνια πρόβαλλαν και «επέβαλλαν» τέτοιου είδους αξίες στην κοινωνία.
Μα πώς είναι δυνατόν να βλέπουν ίντριγκες, πισώπλατα μαχαιρώματα, κουτσομπολιά! Αναρωτιούνται και πέφτουν από τα σύννεφα κατευθείαν στην κολυμπήθρα του Σιλωάμ και βαπτίζονται αθώες περιστέρες αυτοί που εκπαίδευσαν τον κόσμο επί δεκαετίες να εποφθαλμιά, να παλεύει στη «ζούγκλα» των ατομικών ευκαιριών, να ελπίζει χωρίς να ορίζει.
Οι πιτσιρικάδες αυτό το λένε «ευκολάκι». Αναλύουν το εικονικό, γιατί διαφορετικά για τον αληθινό αγώνα επιβίωσης που δίνουν εκατομμύρια Έλληνες, θα πρέπει να μιλήσουν για τις αιτίες και να βρούνε και τις λύσεις, που όμως δεν βολεύει τη Ψωροκώσταινα, που τόσα χρόνια τους ταΐζει, σίγουρα όχι μόνο καρύδες!
Ο Στέλιος Παλαμάς, γραμματέας του συλλόγου δασκάλων και νηπιαγωγών Πάτρας περιέγραψε στην ιστοσελίδα «Ατέχνως» στιγμιότυπα από τη σχολική καθημερινότητα:
«Εικόνα 1) Οι μαθητές προσπαθούν να επιλέξουν ομάδες για να παίξουν ένα παιχνίδι. Τσακωμοί για το πώς θα διαμορφωθούν οι ομάδες. Αν δεν έχω ορίσει έναν συγκεκριμένο τρόπο ή αν δεν παρέμβω, υπάρχει περίπτωση να περάσει όλη η ώρα και να “αγωνίζονται” για το ποιος θα φτιάξει την πιο δυνατή ομάδα χωρίς να παίξουν καθόλου!
Εικόνα 2) Αν κάποιοι πρέπει να είναι αναπληρωματικοί, αμέσως οι αρχηγοί υποδεικνύουν τους λιγότερο ικανούς ή τα κορίτσια.
Εικόνα 3) Στην πρώτη αμφισβητούμενη φάση αρχίζει η γκρίνια, που μπορεί να καταλήξει και σε τσακωμό, ακόμα και αν πρόκειται π.χ. για ένα πλάγιο άουτ στο ποδόσφαιρο. Το παιχνίδι σταματάει και αν δεν επέμβω, μπορεί να χρονοτριβούν για πολλή ώρα.
Εικόνα 4) Συμπαίκτης που κάνει λάθος, δέχεται δριμεία κριτική και απαξιωτικούς χαρακτηρισμούς από την ομάδα του.
Εικόνα 5) Ομάδα που νικάει, κοροϊδεύει τους αντίπαλους.
Αυτές οι εικόνες παρατηρούνται από πολύ παλιά και σίγουρα θα σημειώνονται για πολλά χρόνια, ακόμη και μετά το survivor. Οι συμπεριφορές αυτές δεν μπορεί να είναι αποτέλεσμα της επιρροής που ασκεί ένα τηλεπαιχνίδι για κάποιους μήνες. O τρόπος οργάνωσης μιας κοινωνίας καθορίζει εν πολλοίς τις αξίες και δημιουργεί τους μηχανισμούς επιβολής τους. Τηλεοπτικά προϊόντα, όπως το survivor, έρχονται να κωδικοποιήσουν και πλασάρουν αυτές τα ιδανικά με ένα ωραίο περιτύλιγμα να τα απαλλάξουν από κάθε είδους ανηθικότητα.
Πρόσφατη εικόνα 6, συνεχίζει ο εκπαιδευτικός: «Ζητάω από τα παιδιά να φτιάξουν δυο ομάδες και αμέσως ακούγεται η φράση: κύριε εμείς μαχητές ή εμείς διάσημοι».
Στα σχολεία δεν μπορεί να υπάρξει ένα είδος «ειδικού παιδαγωγικού μαγνητικού πεδίου» που δεν θα επιτρέπει την είσοδο σε κάθε είδους κοινωνική παθογένεια. Δεν πιάνει, λοιπόν, το survivor σε χώμα που δεν είναι εύφορο να πιάσει. Το πρόβλημα περισσότερο κρύβεται μέσα από τη λογική του ενός νικητή που θα φάει πρώτα τους συμπαίκτες του και μετά τους αντιπάλους. Σε λίγο, πάντως, στην ίδια κοινωνία θα καλέσουν τον κόσμο να φανεί αλληλέγγυος στη φτώχεια και την αδικία, τόσο που η αλληλεγγύη έγινε ΜΚO, για να παίζουν αριστερά και δεξιά το δικό τους… παιχνίδι.
