Η Αγέλαστος Πέτρα, Ελλάς
Ο Ομπάμα στη χώρα των μεγάλων προσδοκιών
του Αλέξη Καζαντζίδη
«Mην αφήσεις την αλήθεια να σου χαλάσει μία ωραία ιστορία». Ποια ήταν η ωραία ιστορία που παίχτηκε για δύο μέρες; Φιλοτιμήθηκε ο Αμερικανός πρόεδρος να επισκεφθεί την Ελλάδα για να παράσχει βοήθεια: τα όμορφα λόγια, τη χολιγουντιανή εικόνα, το ωραίο χαμόγελο στην υπηρεσία του ελληνικού λαού και του τουρισμού.
Η ξεροκεφαλιά της πραγματικότητας. Ο Μπαράκ Ομπάμα ήρθε, έφυγε, πανηγυρίσαμε. Πήρε τον δρόμο για το Βερολίνο. Ελάχιστα προβλήθηκε ή μάλλον δεν ακούστηκε καλά η κουβέντα του «αν ήμουν Γερμανός, θα ψήφιζα Μέρκελ». Η προσωποποίηση για πολλούς του λόγου για τον οποίο η Ευρώπη, η Ελλάδα, ζει ό,τι ζει, ανακηρύχθηκε από τον πλανητάρχη ως η ηγετική μορφή του 21ου αιώνα στη Γηραιά Ήπειρο. Οι φίλοι έρχονται και παρέρχονται, τα συμφέροντα μένουν. Ας είναι. Είχαμε, τουλάχιστον, μία πρόοδο. Φύγαμε από το «τζατζίκι, μουζάκα, συρτάκι» και πήγαμε στο «σπανακόπιτα, φουστανέλα, ούζο (κι ας μην είναι ελληνική η λέξη)».
Βέβαια, ίσως χρειάζεται λίγη προσοχή η αντίληψη που πάει να στηθεί πολιτικά γύρω από το θέαμα «πλανητάρχης». Είναι κάτι αρκούντως επικίνδυνο, που δείχνει άμεση προσαρμογή στην ρατσιστική αντίληψη Τραμπ: η έκφραση «Μαύρος Περικλής». Ο ίδιος είναι στο τιμόνι των Ηνωμένων Πολιτειών (και όχι μόνο) οκτώ χρόνια τώρα. Δεν είχε λεχθεί σχεδόν ποτέ η φράση «μαύρος πρόεδρος». Στην καλύτερη περίπτωση, το 2008 λέγαμε για την πρώτη άνοδο έγχρωμου (sic) ηγέτη στις ΗΠΑ. Μήπως προσαρμοστήκαμε στη λογική… δυστυχισμένος λευκός Αμερικανός εθνικιστής, ο οποίος αποφάσισε να διαλέξει τον Τραμπ γιατί του εναπόθεσε τα όνειρά του ώστε να γίνει ο ίδιος ένας μεγιστάνας-αφεντικό στη χώρα του;
Πάντως, εχει αρχίσει να εμφιλοχωρεί και κοινωνικά στη σκέψη, τις λεξούλες, την ευκολία του twitter και τις φωτογραφίες του facebook η εξοικείωση με το τέρας που δύσκολα αντιλαμβανόμαστε. Αντί να διαβάσεις τον ίδιο τον Επιτάφιο, τρακάρεις πάνω στο ίδρυμα Νιάρχος, αντί να μελετάς τον χρυσό αιώνα, κινδυνεύεις από την Χρυσή Αυγή, αντί να γνωρίζεις την Ασπασία ως σκεπτόμενη γυναίκα, καταλήγεις στον οίκο ανοχής. Μοιραία, θα σου «φορεθεί» ο Μαύρος Περικλής και η προοδευτική λογική… άσπροι και μαύροι είναι ίσοι στη χώρα του Ομπάμα. Ή μάλλον καλύτερα, «Περικλή, πιάσε μία μερίδα γαύρο».
Έτσι, λοιπόν, που πάθαμε κρίση υστερίας με τα λόγια και το στυλ του, φαντάζεστε να άφηνε και λεφτά ο πρόεδρος των ΗΠΑ; «Κορίτσια, ο στόλος», θα αναφωνούσαμε.
Άφησε, όμως, αποτύπωμα συγκεκριμένο οικονομικά. Μπορεί να μην ήταν χειροπιαστό το θέμα μείωσης του χρέους, αλλά έστειλε τον λογαριασμό. Κούνησε το δάχτυλο με όλους του τρόπους: Πατριώτες, μη δοκιμάσετε να κατεβείτε κάτω από το 2% του Ακαθάριστου Εθνικού Προϊόντος σας που πηγαίνει στις δαπάνες για το ΝΑΤΟ. Άλλωστε, σαν οπισθογράφηση επιταγής, πριν έρθει, βεβαιώθηκε από τον Τραμπ ότι πολλά πράγματα μπορεί να αλλάξουν, αλλά οι αμερικανικές (συμμαχικές, ντε) δυνάμεις θα μείνουν στη θέση τους.
Όσοι ξέρουν από λογιστικά και είναι σε θέση να κάνουν την αναγωγή τι χρήματα είναι το 2% του ελληνικού ΑΕΠ, ας το βάλλουν κάτω και να υπολογίσουν πόσοι πεινασμένοι θα ταΐζονταν, σε πόσα σπίτια δεν θα κοβόταν το ηλεκτρικό για χάρη των νατοϊκών δυνάμεων. Είναι αυτές που φυλάνε το Αιγαίο, όπου μπαίνουν οι πρόσφυγες των πολέμων τους. Και μετά; Εμείς τρέχουμε να τους αντιμετωπίσουμε ως άνθρωποι (άνευ μολότοφ) στη χώρα μας, για να τα βγάλουμε όλοι πέρα. Από το υστέρημα των φτωχών για τη σωτηρία των απελπισμένων…
