Για τη Νέα Δημοκρατία της καρδιάς μας
Από το τμήμα «Φάσιον Πολίς» του psorokostena.gr
Με μεγάλη θλίψη παρακολουθούμε αυτές τις μέρες τα τεκταινόμενα στη Νέα Δημοκρατία. Ένας μουστάκιας γλυκής βραστός, ένας τζιτζιμπύρας, ένα στρουμφομητσοτάκι και ένα παρατράγουδο διαγωνίζονται για τη θέση του προέδρου του κόμματος. Εικόνα παρακμής μιας παράταξης, όπου κάποτε μεσουρανούσε ένας Αβέρωφ, ένας Κανελλόπουλος, ένας Γιακουμάτος. H Νέα Δημοκρατία χρήζει ολικής ανακαίνισης, αν πρόκειται να πορευθεί στον 21ο αιώνα. Είναι ζήτημα ζωής και θανάτου. Η οικογενειοκρατία θα ήταν μια κάποια λύσις, αλλά δυστυχώς, όσο περνάει ο καιρός, τα νεοδημοκρατικά γονίδια… φθίνουν (για να το πούμε κάπως κομψά). Συγκρίνετε τον γέρο Καραμανλή με τον Κωστάκη, και τον Κωστάκη, με τη σειρά του, συγκρίνετέ τον με το άλλο το καημένο που βγάζουν τώρα τελευταία στα κανάλια. Απελπισία. Για να μην αναφέρουμε τον Κυριάκο ή τον Μίλκο. Δυστυχώς τα παλιά νεοδημοκρατικά τζάκια έχουν στερέψει. Οι γόνοι τους δεν κάνουν για τίποτε περισσότερο από την περιστασιακή σαββατοβραδυάτικη έξοδο στο Κεφαλάρι. Ούτε καν για Κολωνάκι, εκεί απαιτείται περισσότερη πχιότητα.
Όλοι, λοιπόν, ψάχνουν τον άνθρωπο που θα επαναφέρει το κόμμα στα περασμένα μεγαλεία. Ψάχνουν τον σοβαρό πολιτικό, τον διορατικό ηγέτη, τον συνεπή ιδεολόγο, τον οξύνου διανοούμενο. Με τέτοιους αναχρονισμούς, όμως, απλώς χάνουν τον χρόνο τους. Τα σύγχρονα κόμματα δεν χρειάζονται πλέον πολιτικούς, ιδεολόγους, διανοούμενους. Η πολιτική είναι δεδομένη και προδιαγεγραμμένη: Η οικονομία ρυθμίζεται από μόνη της, δεν χρειάζεται πολιτικούς να χώνουν τη μύτη τους στα του οίκου της. Η διεθνής θέση της χώρας καθορίζεται πολύ μακρυά από την Αθήνα. Ακόμα και η εφαρμογή της προαποφασισμένης πολιτικής, είναι ένα έργο που οι διάφοροι τεχνοκράτες μπορούν να φέρουν σε πέρας καλύτερα από οποιονδήποτε πολιτικό. Μοναδική δουλειά των πολιτικών, πλέον, είναι η συλλογή ψήφων.
Αυτό που μετράει, λοιπόν, σήμερα είναι το επικοινωνιακό προφίλ του πολιτικού. Γι’ αυτό και η θέση που έχει τη μεγαλύτερη βαρύτητα σε ένα κόμμα, είναι αυτή του εκπροσώπου τύπου. Στη σημερινή τηλεδημοκρατία, ο εκπρόσωπος τύπου είναι κάτι σαν τον Γενικό Γραμματέα των κομμουνιστικών κομμάτων. Ο ρόλος του είναι πιο καθοριστικός από οποιουδήποτε προέδρου. Ανεξάρτητα, λοιπόν, από τα αποτελέσματα των εσωκομματικών εκλογών, η Νέα Δημοκρατία πρέπει να κοιτάξει σοβαρά τη θέση αυτή και το πρόσωπο που θα κληθεί να την αναλάβει. Στο επικοινωνιακό πεδίο η Νέα Δημοκρατία νοσεί. Όσο είχαν απέναντί τους τον Βενιζέλο και τον Λοβέρδο, μπορούσαν να κρύβουν το πρόβλημα κάτω απ’ το χαλί. Με την άνοδο του Σύριζα, όμως, του κόμματος που επενδύει στον επικοινωνιακό τομέα όσο κανένα άλλο, τα πράγματα ζορίζουν και οι αδυναμίες της ΝΔ φαίνονται και στον πιο αδαή τηλεθεατή. Ήρθε, λοιπόν, η ώρα της ανανέωσης. Εμείς πιστεύουμε ακράδαντα ότι η επιλογή είναι μία και μοναδική: Ο Ηλίας Ψινάκης. Είναι ο μόνος που μπορεί να επαναφέρει τη Νέα Δημοκρατία στο προσκήνιο.
Ο Ψινάκης είναι νεοδημοκράτης 2 σε 1. Έχει τη σπιρτάδα και το ταπεραμέντο ενός Σπηλιωτόπουλου, αλλά ταυτόχρονα έχει και τη σοβαρότητα και το μπονβιβεριλίκι ενός Πατούλη. Είναι δημοφιλής στα στρώματα της κοινωνίας στα οποία επενδύει επικοινωνιακά η Νέα Δημοκρατία (όπως π.χ. οι τηλεθεατές της ζώνης τηλεμάρκετινγκ), αλλά ταυτόχρονα αγγίζει και την αγνή λαϊκή ψυχή – πιο πολύ κι από τον Γιακουμάτο. Και είναι και μάγκας ορίτζιναλ, όχι ντεμέκ σαν τον Βαγγέλα. Δεν είναι ψιλικατζής, να το ρίχνει στο κομπολόι και τη μουστάκα και σάουντ κάτσ’ καλά να ’ούμ. Ο Ηλίας είναι οθέντικ. Έχει και λόγο και εμφάνιση και λάμψη. Έχει τόση άνεση στο γυαλί, που κάνει τον Αβραμόπουλο να φαίνεται σαν αγχωμένο σχολιαρόπαιδο την πρώτη μέρα του σχολείου.
Ο Ψινάκης, λοιπόν, είναι ο μόνος που μπορεί να αναστήσει επικοινωνιακά ένα κόμμα που έχει δει τα τελευταία χρόνια την τηλεοπτική του εικόνα να τσαλακώνεται ανεπανόρθωτα. Διάφοροι απίθανοι τύποι, σαν τον Γεωργιάδη ή τη Βούλτεψη καθώς και διάφορα παρατρεχάμενα παπαμιμίκια αποτελούν προσβολή για ένα κόμμα που παραδοσιακά ήξερε… τουλάχιστον να φέρεται και να μιλάει τζεντλεμενοειδώς σωστά. Οι τυχάρπαστοι τηλερασιτέχνες έχουν κάνει το κόμμα να μοιάζει με ανεμομάζωμα γραφικών μικρομεσαίων αεριτζήδων. Πρέπει να ξαναγίνει το κόμμα που ήταν κάποτε: το κόμμα των σοβαρών, επαγγελματιών και υψηλά ιστάμενων αεριτζήδων. Τέρμα οι προχειρότητες και οι τσαπατσουλιές. Ο Ψινάκης είναι μονόδρομος. Τέλος. «Δερ ιζ νόου αλτέρνατιβ», που έλεγε και ο Νίξον. Eιδ’ άλλως, η μεγάλη κεντροδεξιά παράταξη κινδυνεύει να απαξιωθεί πλήρως και να αντικατασταθεί από διάφορα ντεκαντάνς ποτάμια και ψιλικατζιμερήδες. Είναι η ώρα των αλλαγών. Θα τολμήσουν οι νεοδημοκράτες; Ας το ελπίσουμε. Είναι καιρός να ξαναχτίσουμε τη Νέα Δημοκρατία της καρδιάς μας.
«Ψ»
