Αρχική ΛάιφΣτάιλ Βασίλης Λεβέντης: Ένας βίντατζ ηγέτης

Βασίλης Λεβέντης: Ένας βίντατζ ηγέτης

2389
0

leventis3

Βασίλης Λεβέντης: Ένας βίντατζ ηγέτης

Η γενιά των 35άρηδων και ο πολιτικός παλιμπαιδισμός
Του Νικόλα Δημητριάδη

Η γραφικότητα δεν αποτελεί κάποιο καινούριο στοιχείο του ελληνικού πολιτικού προσωπικού, υπήρχε μάλλον ανέκαθεν. Η περίπτωση του Βασίλη Λεβέντη, λοιπόν, δεν είναι καθ’ εαυτή αξιοπερίεργη. Είναι άλλη μία περίπτωση ανθρώπου που ασχολήθηκε με την πολιτική και… ηττήθηκε από αυτήν, καταλήγοντας στο περιθώριο και τη χλεύη των συμπολιτών του.
Ο Λεβέντης ασχολήθηκε με τα κοινά από μικρός, ήδη κατά τη διάρκεια της δικτατορίας, ενώ υπήρξε και ιδρυτικό στέλεχος του Πασόκ, από το οποίο αποχώρησε μετά την ανάληψη της εξουσίας, το 1981. Ίδρυσε δικό του κόμμα, την «Ένωση Κεντρώων», κατέβηκε υποψήφιος δήμαρχος στην Αθήνα, αρθρογραφούσε στην Αυριανή, ενώ το 1989 πέρασε και από τη Νέα Δημοκρατία. Το 1990 έστησε το περίφημο «κανάλι 67» και ξεκίνησε τις τηλεοπτικές εκπομπές που τον έκαναν διάσημο.

leventis1
Η διαπίστωση πως η απαξίωση του πολιτικού συστήματος εκτόξευσε τη δημοτικότητά του συνιστά κοινοτοπία: ψήφος «χαβαλέ», ψήφος της «απολίτικης νεολαίας» και διάφοροι άλλοι ανάλογοι χαρακτηρισμοί που χρησιμοποιούνται τελευταίως δεν αρκούν για να απαντήσουν στο βασικό ερώτημα που θέτει το «φαινόμενο Λεβέντη»: Γιατί η απαξίωση του πολιτικού συστήματος γεννάει τέτοια φαινόμενα; Γιατί η απόρριψη διοχετεύεται στη στήριξη μιας γραφικής τηλεπερσόνας και όχι κάπου αλλού;
Σύμφωνα με τον Στράτο Φαναρά της Metron Analysis (άρθρο «Η… τρολοψήφος των εκλογών», ιστοσελίδα TVXS), ο μέσος ψηφοφόρος του Λεβέντη ανήκει στη μεσαία τάξη: «Δεν είναι ψήφος που προέρχεται από τα λαϊκά στρώματα, αλλά από τη μεσαία και ανώτερη μεσαία τάξη». Και σημειώνει: «Δεν είναι ψήφος διαμαρτυρίας, τιμωρίας ή απόγνωσης, δεν είναι ψήφος ούτε αγωνίας, ούτε καθαρής ιδεολογικής απόχρωσης». Το στοιχείο αυτό είναι αναμενόμενο: Η ψήφος χαβαλέ απαιτεί μια κάποια ασφάλεια. Η φτώχεια και η ανάγκη στρέφουν τον ψηφοφόρο σε άλλου είδους επιλογές: επιλογές διαμαρτυρίας, ελπίδας, ή απελπισίας. Ο χαβαλές στην πολιτική είναι συνήθως προνόμιο όσων δεν έχουν (ή νομίζουν ότι δεν έχουν) ιδιαίτερους λόγους να φοβούνται.

leventis4
Η μεσαία τάξη, όμως, ίσως να έχει κι έναν επιπλέον λόγο να στραφεί στον Λεβέντη, καθώς είναι περισσότερο εκτεθειμένη στην κυρίαρχη κουλτούρα της Μεταπολίτευσης. Σύμφωνα με την ανάλυση του Στράτου Φαναρά, ο Λεβέντης εμφανίζει «αυξημένη δυναμική στους 35άρηδες». Η ηλικιακή αυτή κατηγορία δεν είναι τυχαία. Τη δεκαετία του ’90, όταν ο Λεβέντης έκανε τις περίφημες εκπομπές του, οι σημερινοί 35άρηδες ήταν στην εφηβεία. Τα καμώματα του «Πρόεδρου» έκαναν θραύση στις ηλικίες αυτές και οι προεκλογικές συγκεντρώσεις του γέμιζαν από εφήβους και νέους που πήγαιναν για να σπάσουν πλάκα.
Είναι η δεκαετία που το πολιτικό σύστημα έχει εδραιωθεί, έχει ξεπεράσει τους κλυδωνισμούς του ΄89 και ετοιμάζεται για τη «χρυσή εποχή» του Εκσυγχρονισμού: της ΟΝΕ, της Ολυμπιάδας και του Χρηματιστηρίου. Έχει, ως εκ τούτου, αρκετή αυτοπεποίθηση ώστε να υποβιβάζει την πολιτική στο επίπεδο της τηλεοπτικής αποχαύνωσης. Η αποπολιτικοποίηση και η ιδιώτευση της κοινωνίας είχαν προχωρήσει σε τέτοιο βαθμό, ώστε η κουλτούρα, ο λόγος και τα πρότυπα της ιδιωτικής τηλεόρασης επικράτησαν κατά κράτος, σε σύντομο χρονικό διάστημα και χωρίς ιδιαίτερες αντιστάσεις. Πλάι στα μεγάλα κανάλια και τις ζώνες υψηλής ακροαματικότητας, άνθισε και μια σειρά περιθωριακών σταθμών και μεταμεσονύκτιων εκπομπών χαμηλού επιπέδου. Σε αυτό το πλαίσιο εντάσσονταν και οι εκπομπές του «καναλιού 67», με τα κωμικά ξεσπάσματα του Λεβέντη, την αθυροστομία του και τις φάρσες των τηλεθεατών του. Η δεκαετία του ’90, λοιπόν, σημαδεύτηκε ποικιλοτρόπως από την εισβολή της ιδιωτικής τηλεόρασης. Και η γενιά των σημερινών 35άρηδων αποτέλεσε το πρώτο της θύμα. Οι συνέπειες φαίνονται σήμερα, στον τρόπο που η γενιά αυτή αντιμετωπίζει τα αδιέξοδά της: απάθεια για τους πολλούς, μετανάστευση για τους «τυχερούς» και… ψήφος χαβαλέ για τους υπόλοιπους.

leventis2
Συνεπώς, η δημοσκοπική άνοδος της Ένωσης Κεντρώων δεν σημαδεύει, όπως συχνά υπονοείται, κάποιο «τέλος εποχής», αλλά το ανάποδο. Τέτοια φαινόμενα δεν δείχνουν ούτε το τέλος, ούτε την υπέρβαση του πολιτικού συστήματος της Μεταπολίτευσης. Τα φαινόμενα αυτά αποτελούν, απλώς, την «προίκα» που το σύστημα αυτό αφήνει στη ρημαγμένη κοινωνία μας. Ιδιώτευση, ανευθυνότητα, επιπολαιότητα, στρουθοκαμηλισμός και, εν τέλει, μηδενισμός. Το καινούριο αργεί ακόμα να γεννηθεί. Δεν ξέρουμε αν ο Λεβέντης μπορεί να χαρακτηριστεί σύμβολο-ορόσημο μιας χαμένης γενιάς. Μπορούμε, όμως, να ελπίσουμε ότι η νέα γενιά, που μεγαλώνει σήμερα, στην Ελλάδα της κρίσης, θα χειριστεί διαφορετικά τα δικά της πολιτικά και κοινωνικά αδιέξοδα.

leventis5

Ο Λεβέντης με έναν χαρακτηριστικό 35άρη, που βλέπει την πολιτική σαν πλάκα…

 

Προηγούμενο άρθροΥπέρ εστιών και… ανέστιων
Επόμενο άρθροΕσείς, ποιο μνημόνιο θα ψηφίσετε;