Νέες τάσεις και εντάσεις: Σέλφι & Σέλφι στικ
Toυ Νίκου Χατζηπουλίδη
Πριν καλά καλά κοπάσει η μία μόδα, ο κόσμος καταγίνεται με κάτι καινούργιο. Από τα περσινά ξινά σταφύλια, τα ice bucket challenges δηλαδή…, οδηγηθήκαμε στις σέλφις (selfies) και στο ασυναγώνιστα εξυπηρετικό γι’ αυτόν τον σκοπό selfie stick (σέλφι στικ). Πώς όμως φτάσαμε ως εδώ; Πως μία αποτυχημένη πατέντα, η οποία πρωτοεμφανίστηκε το ΄80, γίνεται viral το 2015;
Άποψή μας, η ωρίμανση των συνθηκών σε παγκόσμιο, αλλά και τοπικό επίπεδο. Πολλά τα άρθρα για το παγκόσμιο γίγνεσθαι – δεν θα αναλωθούμε, αλλά αντ’ αυτού θα προσπεράσουμε και θα πάμε στο τοπικό. Ελλάδα λοιπόν, ικανή και προσοντούχα, όχι μόνο να ακολουθήσει το ρεύμα, αλλά γιατί όχι, και να φτιάξει το δικό της brand με selfies βασισμένες στην προβολή της μορφολογίας του εδάφους της και των πολιτισμικών και πολιτιστικών ιδιαιτεροτήτων της: Νησί – Παράδοση – Σουβλάκι – Σέλφι Στικ. Συνεχίζοντας σε τοπικό επίπεδο, γιατί οι ξένοι θέλουν το κακό μας, κατηγοριοποιούμε τις συνθήκες εμφάνισης του σελφοκόνταρου σε δύο κατηγορίες: στα «Θέλω» και τα «Μπορώ».
Επειδή είμαστε ανάποδοι θα ξεκινήσουμε με τα «μπορώ». Τα μπορώ, λοιπόν, είναι συνθήκες οι οποίες αφορούν το λειτουργικό κομμάτι του πράγματος:
α) Το ελληνικό φιλοθεάμον και αυτάρεσκο κοινό έχει πλέον την πολυπόθητη πρόσβαση σε τεχνολογίες που στο παρελθόν φάνταζαν από άλλο πλανήτη.
β) Ο έχων να διαθέσει 300-700 ευρώ μπορεί πλέον να έχει στα χέρια του ένα αξιόλογο κινητό.
Έχοντας καταστεί πολυεργαλείο, το κινητό καταλαμβάνει τα πρωτεία, τόσο σε επαγγελματικό όσο και σε κοινωνικό επίπεδο. Κοινωνικό ον ο άνθρωπος συναθροίζεται.
Ουκ ολίγες οι φορές που στις συναθροίσεις μας είτε είμαστε με τα μούτρα στα κινητά μας, είτε κοιτάμε το άπειρο, καθώς οι τριγυρνοί βιώνουν το δικό τους χάσιμο στο θαυμαστό κόσμο των social media. Ακόμη και όταν συγκεντρωνόμαστε, ένας από τους λόγους για τον οποίο το κάνουμε είναι για να βγάλουμε σέλφι… καθώς σύμφωνα με το παλιό ινδιάνικο ρητό «έξοδος η οποία δεν κοινοποιείται μισή έξοδος».
Μέσα σε αυτό πλαίσιο ήρθε το selfie stick και πραγματικά λύνει τα χέρια, το ένα.. κέρδος είναι… και βγάζεις και καλύτερη πόζα. Και αυτό ακριβώς είναι και το μεγάλο «θέλω»: η πόζα. Η πόζα με όλη την παρέα, αλλά χωρίς τα μούτρα αυτού που την βγάζει, και οποίος συχνά δεν μας πετυχαίνει όλους στο πλάνο, μην μπορώντας να δει τι γίνεται στο φόντο.
Οδηγούμαστε δειλά-δειλά στο συμπέρασμα ότι δεν είναι απλά τα πράγματα και καλό είναι να μην απορρίπτουμε κάτι το οποίο δεν το γνωρίζουμε επαρκώς ή δεν είμαστε σε θέση να το καταλάβουμε, καθώς ανάγκες στην αγορά υπήρχαν, υπάρχουν και θα υπάρχουν.
Αντί επιλόγου όμως, και εξετάζοντας το φαινόμενο από κοινωνική σκοπιά, να αναφέρουμε ένα σημαντικό μειονέκτημα. Έρευνες δείχνουν ότι τα Selfie Sticks περισσότερο χωρίζουν παρά ενώνουν. Προκαλώντας ποικίλες αντιδράσεις στο εγχώριο καταναλωτικό κοινό, με κάποιους να δηλώνουν ένθερμοι υποστηρικτές του σέλφι στικ και άλλους να το απορρίπτουν ασυζητητί, οδηγούμαστε σε συγκρούσεις, σε μία εποχή που τα πνεύματα είναι οξυμένα.
Η έντονη ανησυχία και ο προβληματισμός μας για το τι μέλλει γενέσθαι ήταν και ο λόγος που μας οδήγησε στη συγγραφή αυτού του post, στην προσπάθειά μας να προσεγγίσουμε το φαινόμενο με καθαρή ματιά, απαλλαγμένη από δογματισμούς και σκοπιμότητες της εποχής.
