ΕΛΕΟΣ! Όχι άλλη Στάη!
του Νικόλα Δημητριάδη
«Ήταν μια λαμπρή κρύα μέρα του Απρίλη, και τα ρολόγια σήμαναν δεκατρείς». Έτσι ξεκινάει ο Όργουελ το περίφημο βιβλίου του 1984, εισάγοντας τον αναγνώστη εξ’ αρχής στον εφιαλτικό κόσμο του «μεγάλου αδερφού». Έναν κόσμο ψεύδους και εξαπάτησης. Κάπως έτσι βλέπουμε κι εμείς σήμερα να εκτυλίσσεται ο δημόσιος διάλογος στην Ελλάδα. Μία ολόκληρη χώρα, κλήθηκε να ψηφίσει σε ένα δημοψήφισμα ανάλογα με το κατά πόσο συμπαθεί τη Στάη και τον Πρετεντέρη. Επί μία εβδομάδα, είδαμε το καθεστώς και τους υποστηρικτές του να αραδιάζουν την επιχειρηματολογία τους, η οποία συνοψιζόταν σε ένα και μοναδικό επιχείρημα: Η Στάη λέει «ναι», οπότε εμείς πρέπει να πούμε «όχι». Η πολιτική, η οικονομία, η γεωπολιτική, η ίδια η λογική εξαφανίστηκε, για να κυριαρχήσουν οι κραυγές των τηλεπαραθύρων.
Αυτή την κατάσταση τη βιώνουμε από τον Φεβρουάριο, όταν η όποια πολιτική του Τσίπρα και της παρέας του απέτυχε, και η κυβέρνηση σύρθηκε στην υπογραφή της παράτασης του μνημονίου. Έκτοτε, το καθεστώς αποσύρθηκε από το πεδίο της πολιτικής, έπαψε να ασχολείται με τη χώρα και τα όσα συνέβαιναν στον πραγματικό κόσμο και, σαν μεταμοντέρνα στρουθοκάμηλος, βούτηξε το κεφάλι του στην τρύπα του εικονικού κόσμου των μήντια. Από τον Φεβρουάριο μέχρι σήμερα, μοναδικό μέλημα του καθεστώτος είναι η επικοινωνιακή διαχείριση της ήττας (όπως μέχρι τον Ιανουάριο, μοναδικό μέλημά τους ήταν η κατάληψη της εξουσίας μέσω της εξαπάτησης ενός ολόκληρου λαού). Από τον Φεβρουάριο, η όποια πολιτική συζήτηση έχει σταματήσει και τον λόγο έχουν πάρει τα τηλεπαράθυρα, οι τηλετσακωμοί των νέων πραιτωριανών απέναντι στους παλιούς και τα καμώματα της ανισόρροπης Προέδρου της Βουλής.
Τι κάνει όμως πραγματικά η κυβέρνηση; Είναι ο Τσίπρας ο νέος Άγιος Γεώργιος που θα σκοτώσει τον δράκο της διαπλοκής; Ή μήπως έχουμε μία συνέχεια των προηγούμενων, μία «αλλαγή φρουράς» στην εξουσία, όπου ο νέος ηγεμόνας διώχνει τους παλιούς αυλικούς υπό τις ιαχές του πλήθους, μόνο και μόνο για να φέρει τους δικούς του; Σταμάτησαν οι διορισμοί ημετέρων και τα «δωράκια» από δω και από κει; Μήπως άνοιξαν οι φάκελοι, άρχισαν οι δίκες και δεν το πήραμε χαμπάρι; Ενώ, λοιπόν, στον «πλανήτη Happy» όλοι πανηγυρίζουν με τη Ζωή που «τάπωσε» την Κοσιώνη, σε ένα παράλληλο σύμπαν, ο σύντροφος Βούτσης, αυτός ο αγνός αγωνιστής, αποκάλυπτε τις πραγματικές προθέσεις του καθεστώτος: «Σε ομιλίες μου ήμουν σαφής και προειδοποίησα: Δεν θα κερδίσει κανείς εάν αυτοί οι φάκελοι βγουν στη δημοσιότητα. Η μόνη που θα βγει κερδισμένη θα είναι η Χρυσή Αυγή, που θα τρίβει τα χέρια της ενόψει της δίκης. Δεν θα το κάνουμε, αλλά δυστυχώς σε αυτόν τον φάκελο υπάρχουν αποτυπώματα. Δεν θα ξανανοίξει αυτός ο κύκλος». Σε μια κοινωνία εθισμένη στο τηλεκοντρόλ, όμως, τέτοιες δηλώσεις περνάνε στο ντούκου. Προτιμάμε να ασχολούμαστε με τους τηλεκαυγάδες των Ψαριανών και των Αδώνιδων και των Κατρούγκαλων.
Και η οργουελιανή φαρσοκωμωδία, δυστυχώς, συνεχίζεται. Ακόμη και στην ομιλία του στο Ευρωκοινοβούλιο, μετά το δημοψήφισμα, ο Πρωθυπουργός προτίμησε να μην απευθυνθεί στους ευρωβουλευτές, αλλά για μία ακόμη φορά να κάνει μία ομιλία με αποκλειστικό αποδέκτη τους ψηφοφόρους του. Προτίμησε να μιλήσει για τη διαπλοκή και τα κανάλια, αντί να παρουσιάσει τις θέσεις του, τις προτάσεις του, ή, τέλος πάντων, το όραμά του για αυτόν τον τόπο. Ειδικά το τελευταίο, βέβαια, φαντάζει πια εξωγήινο. Το όραμα ήταν το πρώτο πράγμα που δώσαμε αντιπαροχή, όταν μπήκαμε στον θαυμαστό κόσμο της Μεταπολίτευσης, στον κόσμο του «εκσυγχρονισμού», του παρασιτισμού και του «παρτακισμού». Τώρα έρχεται ο λογαριασμός. Όταν το όραμα εξαφανίζεται και επικρατεί ο μηδενισμός, η εξέλιξη είναι προφανής: Μηδενισμός + γεμάτο στομάχι = Πασόκ. Και, από την άλλη: μηδενισμός + άδειο στομάχι = φασισμός. Και τον φασισμό αυτόν η παρέα των απατεώνων που κυβερνάει δεν είναι σε θέση να τον διαχειριστεί. Υπάρχουν άλλοι, πιο ικανοί από αυτούς για τέτοιες δουλειές. Όσο προχωράμε στο σκοτάδι, λοιπόν, ας έχουμε κατά νου τα λόγια του Όργουελ: «Σε μια εποχή παγκόσμιου ψεύδους, το να λες την αλήθεια είναι μια πράξη επαναστατική».
