Και μέσα στον τάφο!
Για την αναχρονιστική έννοια της σύνταξης
του Αλέξη Καζαντζίδη
Οι δημοκρατικές δυνάμεις στην Ευρώπη επανακάμπτουν και αυτό είναι ελπιδοφόρο, λένε εκείνοι που ξέρουν από αυτά. Βέβαια, τα βασικά ευρωπαϊκά ζητήματα δείχνουν την τάση και οι βόρειες χώρες – πρότυπο (κάποτε;) δίνουν τον τόνο. Μία από τις πιο αγαπημένες μας εδώ, η Δανία, απέσυρε προσωρινά το σχέδιο αύξησης του ορίου ηλικίας συνταξιοδότησης από τα 67 στα 67,5 χρόνια, καθώς η πρόταση της κυβέρνησης μειοψηφίας Φιλελευθέρων και Συντηρητικών δεν συγκέντρωσε την απαραίτητη πλειοψηφία στη Βουλή.
Εξαιρετικό ενδιαφέρον, όμως, έχουν τα επιχειρήματα των αντιπολιτευόμενων Σοσιαλδημοκρατών και του ακροδεξιού ρατσιστικού Δανέζικου Λαϊκού Κόμματος, που ενώ εμφανίζονται να διαφωνούν με το συγκεκριμένο μέτρο, υιοθετούν στο ακέραιο τη λογική της παράτασης του εργάσιμου βίου, αλλά προτείνει έναν άλλον τρόπο. Η αντιπολίτευση θεωρεί πολύ πιο «εποικοδομητικό» να παραμένουν στην αγορά εργασίας οι συνταξιούχοι με «καλή φυσική κατάσταση», με στόχο οι συντάξεις να δίνονται σε κάθε συνταξιούχο για 14,5 χρόνια κατά μέσο όρο.
Τουτέστιν, αν κάνουμε τον υπολογισμό 67+14,5=81,5 χρονάκια. Σιγά μη ζήσουν παραπάνω τα γεροντάκια. Εάν τη σκαπουλάρουν, θα σημαίνει ότι απέτυχε το σύστημα, όποτε θα ξαναλλάξει. Άλλωστε, η δανέζικη Βουλή έχει ψηφίσει από το 2006 τη σταδιακή αντιστοίχιση του κατώτερου ορίου συνταξιοδότησης με το προσδόκιμο ζωής, που οδηγεί σε δουλειά μέχρι τα βαθιά γεράματα. Το μόνο πρόβλημα, στην προκειμένη περίπτωση, είναι το κριτήριο της καλής φυσικής κατάστασης. Τι θα ισχύει για τους παππούδες και τις γιαγιάδες που με τη σύνταξη των 500 ευρώ μπορεί να μοιάζουν fit, αλλά είναι πεινασμένοι; Και πως αντιμετωπίζονται εκείνοι που για να δώσουν κανένα φράγκο στο εγγόνι ή το παιδί, κάνουν οικονομία τρώγοντας μπόλικο μακαρόνι και ρύζι; Βάζουν βάρος, χωρίς να είναι πάχος ευημερίας.
Στη «Δανία του Νότου», πάντως, τα θέματα αυτά είναι ήδη λυμένα. Μέχρι να τακτοποιηθούν οι εγκύκλιοι για να συμβαδίζουν με τη νομοθεσία, να βρεθεί μία σειρά μεταξύ τρίτου και τετάρτου μνημονίου, να συζητηθεί το χρέος το 2060, υπάρχουν άνθρωποι που έχουν βγει στη σύνταξη, περιμένουν δύο και τρία και τέσσερα χρόνια, δεν εργάζονται πια και τελικά, δεν έχουν πάρει δεκάρα από την μαρμίτα της σύνταξης. Άλλωστε, η σύνταξη αυτή δεν είναι δα και σαν την ανάπτυξη, την «πολυπόθητή», όπως την χαρακτήριζε, σε ανακοίνωση του, το πρωθυπουργικό μας γραφείο. Παλαιότερα, σε αυτήν τη χώρα πολυπόθητοι ήταν μόνο οι έρωτες…
