του Αλέξη Καζαντζίδη
«Mνήμη σημαίνει αγώνας ενάντια στη λησμονιά. Το πένθος είναι η πιο αγνή μορφή της μνήμης. Πενθούμε τους νεκρούς μας που δεν έχουν πια φωνή για να εκφράσουν τον τρόμο τους».
10 Ιουνίου 1944. 71 χρόνια από τη ναζιστική σφαγή του Διστόμου. Ο Αργύρης Σφουντούρης σε ηλικία 4 ετών χάνει τους γονείς του. Εκτοτε το παιδί-σύμβολο αφιερώνει την ζωή του για να δικαιωθούν τα θύματα της γερμανικής θηριωδίας.
Όλα αποτυπώνονται μέσα από το βιβλίο του «Πενθώ για τη Γερμανία – Το παράδειγμα του Διστόμου», που κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Βεργίνα. Είναι ένα μόνο μέρος από τις διαλέξεις που έχει δώσει ο Σφουντούρης στην Ευρώπη και κυρίως στην Γερμανία, κατά τη διάρκεια των τελευταίων 20 χρόνων. Ο ίδιος ξαναφέρνει στη μνήμη τους νεκρούς της μαρτυρικής περιοχής, ενώ περιγράφει με ντοκουμέντα τα ψέματα των ναζί που έχουν υιοθετήσει όλες οι μεταπολεμικές γερμανικές κυβερνήσεις μέχρι σήμερα, προκειμένου να αποφύγουν την καταβολή των αποζημιώσεων.
«Εμείς θρηνήσαμε και θάψαμε τους νεκρούς μας, δέσαμε τα τραύματα μας και σπείραμε το σιτάρι μας για να έχουμε και πάλι ψωμί. Κανείς δεν μας βοήθησε, ούτε οι θύτες, ούτε οι απόγονοι τους που πλούτισαν με τον πόνο μας. Μας ανάγκασαν να τους δώσουμε αναβολή για την εκπλήρωση των υλικών χρεών τους. Το ηθικό χρέος της Γερμανίας το φορτωθήκαμε και αυτό με διπλό πένθος στους ώμους μας».
Είναι ένα μόνο ενδεικτικό απόσπασμα του βιβλίου του Αργύρη, (όλοι τον αποκαλούν με το μικρό του όνομα) που παρουσιάστηκε την Κυριακή 7 Ιουνίου, στο Πνευματικό Κέντρο του Δήμου Αθηναίων. Χαιρετισμό απηύθυναν η πρόεδρος της Βουλής των Ελλήνων Ζωή Κωνσταντοπούλου και ο Αναπληρωτής Υπουργός Εθνικής Άμυνας, Κώστας Ήσυχος. Τη συζήτηση που ακολούθησε συντόνισε ο δημοσιογράφος Λουκάς Δημάκας, ενώ μίλησαν με ζεστά λόγια ο Στέφανος Ληναίος εκ μέρους του Εθνικού Συμβουλίου Διεκδίκησης των Οφειλών της Γερμανίας προς την Ελλάδα, η φιλόλογος Δήμητρα Σκαύδη Κοκκίνη και η νομικός Χριστίνα Σταμούλη. Την εκδήλωση «σφράγισε» ένα συγκινητικό μοιρολόι για την σφαγή του Διστόμου από τον Λουκά Τζιτζώκο.
Ο Αργύρης Σφουντούρης, με φυλαχτό πάντα την παιδική του φωτογραφία έξω από το καμένο σπίτι του μαζί με τη γιαγιά του Κοντύλω και την αδερφή του Χρυσούλα, θα δίνει μαθήματα ιστορίας και ανθρωπιάς στην… Ψωροκώσταινα:
«Ακούμε συχνά πως η ανθρωπότητα δεν διδάσκεται από την ιστορία, και ίσως μόνο λίγα άτομα να καταφέρνουν να παίρνουν μαθήματα από τα προσωπικά λάθη και τις ήττες τους. Οι φιλοπολεμικές χώρες όμως έχουν “διδαχθεί” από την ιστορία και έχουν καταλάβει πολύ καλά τι κέρδος προκύπτει από τους πολέμους τους. Και θα συνεχίσουν έτσι, αν δεν σταματήσουν οι πόλεμοι να είναι κερδοφόροι. Αυτό θα γίνει μόνο όταν επιτέλους υπερνικηθεί το παλαιολιθικό δίκαιο του ισχυρού, όταν πραγματικά υπάρξουν ανθρώπινα δικαιώματα (δικαιώματα των θυμάτων των πολέμων) διακηρυγμένα μεν μεταπολεμικά από τα Ηνωμένα Έθνη, αλλά και μπλοκαρισμένα από το Συμβούλιο Ασφαλείας και τα βέτο των φιλοπόλεμων κρατών…».
