Μερικές σκέψεις για το «δημοψήφισμα» της άλλης Δευτέρας
Του Νικόλα Δημητριάδη
Τι ψηφίζουμε την άλλη Δευτέρα; Μέσα στον ορυμαγδό των τελευταίων ημερών, προσπαθώ να καταλάβω το διακύβευμα του δημοψηφίσματος. Δύο βλέπω να είναι τα σενάρια:
Σενάριο 1. Ο Τσίπρας και ο Καμμένος μας λένε την αλήθεια: το δημοψήφισμα θα χρησιμοποιειθει ως όπλο για τη διαπραγμάτευση. Ποια, όμως, διαπραγμάτευση; Ανάμεσα στην πρόταση των 8 δισ και αυτή των 10-12-15; Δηλαδή ο λαός καλείται ουσιαστικά να διαλέξει αν προτιμάει το μνημόνιο των Μέρκελ-Λαγκάρντ ή το μνημόνιο των Σύριζα-Ανέλ; Προφανώς, αυτό δεν χρειάζεται ερώτημα: όσο λιγότερα μέτρα, τόσο το καλύτερο, δεν υπάρχει λόγος δημοψηφίσματος. Το ερώτημα, λοπόν, είναι προσχηματικό, ο πραγματικός στόχος είναι άλλος: Αφενός να μειώσει η κυβέρνηση το πολιτικό κόστος και να μετακυλήσει τις ευθύνες της διακυβέρνησής της στην κοινωνία, αφετέρου να φέρει το νέο μνημόνιο, έχοντας αποσπάσει τη «συγκατάθεση» του ελληνικού λαού. Το δημοψήφισμα, δηλαδή, είναι ένα κόλπο της κυβέρνησης για να επιβάλλει σε όλους την όποια συμφωνία ως αναπόφευκτη (ΤΙΝΑ), να μετατρέψει τους Έλληνες συλλήβδην σε μνημονιακούς και να εξασφαλίσει ότι θα περάσει τα νέα μέτρα χωρίς κοινωνικές αντιδράσεις. Σε αυτή την περίπτωση κλίνω προς την αποχή, γιατί δεν δέχομαι να εκβιάζομαι για να νομιμοποιήσω με το ζόρι την οποιαδήποτε εγκληματική μνημονιακή πολιτική.
Σενάριο 2. Ο Τσίπρας και ο Καμμένος μας κοροϊδεύουν και την αλήθεια τη λένε ο Σαμαράς και ο Θεοδωράκης: το πραγματικό ερώτημα είναι ευρώ ή δραχμή και αυτή είναι η βαθύτερη επιδίωξη της κυβέρνησης. Στην περίπτωση αυτή έχουμε ουσιαστικά πραξικόπημα. Επειδή η κοινωνία δεν επιθυμεί την έξοδο από την Ε.Ε., ο Τσίπρας χρησιμοποιεί το δημοψήφισμα ως κόλπο για να αποκτήσει «λαϊκή νομιμοποίηση», μετατρέποντας το «όχι στο μνημόνιο» στο περιπόθητο «ναι στη δραχμή» που δεν θα μπορούσε αλλιώς να εξασφαλίσει. Στην περίπτωση αυτή η λογική απάντηση είναι πάλι αποχή, γιατί δεν θέλω να νομιμοποιήσω το πραξικόπημα του Τσίπρα και δεν εμπιστεύομαι μια κυβέρνηση απατεώνων για να διαχειριστούν τη δύσκολη και επικίνδυνη μετάβαση στη δραχμή.
Με τα μέχρι τώρα δεδομένα, λοιπόν, θα προτιμήσω την αποχή. Το καλύτερο σενάριο θα ήταν να μη γίνει δημοψήφισμα. Και αυτό γιατί η κυβέρνηση, με τη δειλή και άνανδρη επιλογή της, ναρκοθετεί όλες τις πιθανές επιλογές: Ένα ΝΑΙ θα σημαίνει ότι η συμφωνία που θα έρθει θα είναι η χειρότερη δυνατή. Ο λαός θα έχει εκβιαστεί να δώσει το πράσινο φως στον Σόιμπλε να ζητήσει ό,τι θέλει και καμιά κυβέρνηση στο μέλλον δεν θα είναι σε θέση να διαπραγματευτεί για τίποτε. Ένα ΟΧΙ, από την άλλη, θα σημαίνει ότι πάμε στη δραχμή με τους χειρότερους όρους (Η Ευρώπη δεν δίνει και δεν έδινε ποτέ δεκάρα τσακιστή για τη γνώμη μας, το μόνο νέο δεδομένο που θα φέρει η κυβέρνηση στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων θα είναι οι κλειστές τράπεζες). Αργά ή γρήγορα, λοιπόν, θα οδηγηθούμε στη δραχμή. Αλλά θα οδηγηθούμε χωρίς να το έχουμε επιλέξει, με τις τράπεζες κλειστές, με τα κρατικά ταμεία άδεια (ως και τα αποθεματικά των Δήμων), με τον ελληνικό λαό στο σκοτάδι, απροετοίμαστο για την επόμενη μέρα και όλα αυτά στη διεθνή γεωπολιτική συγκυρία που όλοι γνωρίζουμε (όσοι τουλάχιστον έχουμε επίγνωση του πού ζούμε και δεν φαντασιωνόμαστε ότι είμαστε στο Άμστερνταμ και το Σίτι του Λονδίνου ή το Κάμντεν).
Τι πρέπει να γίνει; Εάν η κυβέρνηση θέλει συμφωνία, οφείλει να προχωρήσει σε οικουμενική κυβέρνηση, με τον Σύριζα επικεφαλής, ώστε να διαπραγματευτούν από κοινού, όλο το άθλιο πολιτικό σύστημα μαζί, και να αναλάβουν από κοινού και τις ευθύνες της πολιτικής τους. Αν πάλι η κυβέρνηση θέλει τη δραχμή, οφείλει να σταματήσει να κρύβεται, να βγει στον ελληνικό λαό, να κάνει τη μεγάλη υπέρβαση και να μιλήσει για πρώτη φορά με ειλικρίνεια (λέξη μάλλον άγνωστη στους γιάπηδες της «πρώτη φορά αριστερής» κυβέρνησης), να ενημερώσει την κοινωνία για τις οικονομικές, κοινωνικές και κυρίως εθνικές δυσκολίες που έρχονται, τους κινδύνους, τις θυσίες, αλλά και τα οφέλη που μπορούμε να έχουμε, φεύγοντας από τη γερμανική Ευρώπη και διώχνοντας τους διεθνείς τοκογλύφους. Να μας προετοιμάσει για όλα αυτά, να ζητήσει τη βοήθειά μας, να μας καλέσει να βάλουμε όλοι πλάτη και να μας κοινοποιήσει και το πλάνο που έχει για τον δύσκολο αυτό δρόμο (για να διαψεύσει έτσι και τους κακοπροαίρετους που κακολογούν την κυβέρνηση ότι είναι ένα ανεμομάζωμα καφενόβιων τυχοδιωκτών που δεν είχαν και δεν έχουν κανένα σχέδιο για τίποτε, πέρα από τη διατήρηση της εξουσίας). Και τότε να κάνουμε ένα δημοψήφισμα όπου θα αποφασίσουμε πραγματικά για το μέλλον της χώρας και του λαού μας και όχι για το τομάρι του Τσίπρα και της παρέας του.
Ούτως ή άλλως, ανεξαρτήτως αποτελέσματος στο δημοψήφισμα, το μέλλον είναι προδιαγεγραμμένο: ο ελληνικός λαός (και μόνον αυτός) θα πληρώσει τα σπασμένα της σάπιας Μεταπολίτευσης με νέες καταστροφές. Αυτοί όλοι, πράσινοι, γαλάζιοι, κόκκινοι, θα είναι στο εξωτερικό να πίνουν στην υγειά των κορόιδων. Χρέος μας, λοιπόν, σαν κοινωνία και σαν ελληνικός λαός, είναι να γυρίσουμε την πλάτη μας σε όλους τους εγκληματίες που κυβέρνησαν τη χώρα, να προσπαθήσουμε να απαλλαγούμε από το σύστημά τους που μας έφερε στην καταστροφή, να αποτινάξουμε τις συμπεριφορές, τις νοοτροπίες και τις στάσεις ζωής που αυτό εξέθρεψε και να παλέψουμε για να στήσουμε και πάλι αυτή τη χώρα στα πόδια της.
