του Νικόλα Δημητριάδη
Είναι ίδιον του καφενείου, να φιλοξενεί τις πιο ρηξικέλευθες και προχωρημένες προτάσεις για το μέλλον της χώρας (ενίοτε και του κόσμου ολόκληρου). Οικονομία, πολιτική, γεωπολιτική: τα πάντα αναλύονται, βρίσκονται λύσεις στο πι και φι, με το πάτημα ενός κουμπιού μπορούν να έρθουν τα πάνω κάτω. Ξέρουμε, βέβαια, πως οι κουβέντες αυτές δεν έχουν και πολλή σημασία, καθώς δεν είναι παρά εύκολα ευχολόγια. Το «πώς» θα γίνει το ένα και το άλλο δεν εξετάζεται ποτέ. Γιατί αυτό το «πώς» δεν είναι αρμοδιότητα του καφενείου, αλλά της πολιτικής.
Την περίοδο τη κρίσης, τα ελληνικά καφενεία γνώρισαν μεγάλες δόξες: Οι λύσεις στα προβλήματά μας διαδέχονταν η μία την άλλη: Από τη θαυματουργή δραχμή μέχρι τα πετρέλαια του Αιγαίου και από τα δισεκατομμύρια στην Ελβετία μέχρι τα… τρισεκατομμύρια του Αρτέμη Σώρρα και της Τράπεζας της Ανατολής. Όλες αυτές οι προτάσεις μοιράζονταν κάποια κοινά στοιχεία: Δεν συνοδεύονταν από καμία μέριμνα για την πραγματοποίησή τους, δεν λαμβάνανε υπ’ όψιν την (σκληρή) πραγματικότητα και, το κυριότερο, μεταθέτανε για το μέλλον το επίπονο έργο της ανασυγκρότησης ολόκληρης της κοινωνίας και του τόπου, προτάσσοντας, στη θέση της, μια εύκολη και ανέξοδη λύση-εξπρές.
Οι πολιτικοί, όμως, ξέρουν ότι τα πράγματα δεν είναι τόσο απλά. Και όσοι δεν το ξέρανε, το μάθανε (στου Κασίδη το κεφάλι, βέβαια, αλλά τι τα θες τι τα γυρεύεις). Και τώρα καλούνται να βγάλουν την πολιτική από τα καφενεία έξω στην κοινωνία. Τα πρώτα βήματα της νέας κυβέρνησης, βέβαια, δεν είναι και πολύ ελπιδοφόρα. Οι αποτυχίες της, όμως, πρέπει να την οδηγήσουν στον επίπονο δρόμο της προσαρμογής στην πραγματικότητα. Πρέπει να οργανώσει καλύτερα την αντίστασή της στην γερμανική Ευρώπη. Να εκμεταλλευθεί τη γεωπολιτική θέση της χώρας. Να προσανατολίσει την «ανάπτυξη» στην παραγωγική ανασυγκρότηση, την αγροτική και βιοτεχνική παραγωγή, τους συνεταιρισμούς και την κοινωνική οικονομία. Να ενισχύσει την Τοπική Αυτοδιοίκηση, ως προνομιακό πεδίο «αντιμνημονιακών» παρεμβάσεων. Και, το κυριότερο, να αναζητήσει τις κοινωνικές και πολιτικές συμμαχίες που θα της επιτρέψουν να τα πραγματοποιήσει όλα αυτά. Σε καμία περίπτωση δεν πρέπει οι αποτυχίες να γυρίσουν την κυβέρνηση πίσω στο καφενείο. Προέχει να σώσει την παρτίδα, όχι το ίματζ της. Αυτό μπορεί να περιμένει για όταν ξαναγίνει αντιπολίτευση.
Αντί να συζητάμε, λοιπόν, μόνο για το ποια είναι η σωστή στρατηγική, θα πρέπει να συζητάμε και για το αν είμαστε σε θέση να πραγματοποιήσουμε την… οποιαδήποτε στρατηγική. Γιατί όταν, με τα εφόδια που έχεις, πας για κούρεμα και βγαίνεις με νέο μνημόνιο, είναι προφανές πως αν πας για έξοδο από την Ε.Ε. και δραχμή, θα καταλήξεις… Σομαλία. Και η «πρώτη φορά» της Αριστεράς θα είναι… και η τελευταία.
περιοδικό Πολίτες, τ. 53, Μάρτιος 2015
το σκίτσο είναι του Quino
