Όποιος προσφέρει συνήθως υποφέρει…
Του Αλέξη Καζαντζίδη
Το επιχείρημα υπέρ του νέου συνταξιοδοτικού νομοσχεδίου είναι «δουλεμένο»: Οι ασφαλισμένοι έχουν συμφέρον από το κεφαλαιοποιητικό σύστημα και τους «ατομικούς λογαριασμούς» ασφάλισης, απ’ όπου θα προκύπτει το ανταποδοτικό κομμάτι της σύνταξης. Για παράδειγμα, ένας εργαζόμενος με μισθό 1.000 ευρώ θα καταβάλλει κάθε μήνα εισφορές 200 ευρώ στον ατομικό του λογαριασμό και έπειτα από 35 χρόνια δουλειάς, με επιτόκιο στο σωρευμένο κεφάλαιο της τάξης του 2%, θα έχει ένα καλό κομπόδεμα, για ν’ αντλεί τη σύνταξή του, τα περίπου 15 χρόνια που του απομένουν, με βάση το προσδόκιμο της ζωής.
Αυτά -και άλλα πολλά- ειπώθηκαν τις προάλλες, μέσω της συχνότητας του Σκάι (!) από δημοσιογράφο που ανέλαβε να εκλαϊκεύσει την πρόταση Κατρούγκαλου. Ο σχολιαστής ισχυριζόταν, μάλιστα, ότι με τους υπολογισμούς του η σύνταξη που προκύπτει από το παραπάνω παράδειγμα είναι της τάξης των 750 ευρώ.
Η αλήθεια είναι πως τέτοιες απόψεις θα άξιζαν ακόμα και παράσημο από τους αποφασίζοντες, οι οποίοι πάνε να καθαρίσουν σαν αυγό τα τελευταία απομεινάρια της Κοινωνικής Ασφάλισης. Κι αυτό, επειδή εκλαϊκεύεται το ποιοτικό άλμα που φαίνεται ότι κάνει η «νέα αρχιτεκτονική» του συνταξιοδοτικού: θεσπίζει ένα σύστημα καθορισμένων εισφορών, αλλά όχι καθορισμένων παροχών.
Η παγίδα; Αυτοί ξέρουν τι θα σου παίρνουν κάθε μήνα, αλλά εσύ δεν θα γνωρίζεις ποτέ τι θα παραλάβεις. Θα είσαι ένας επενδυτής του εαυτού και της δουλειάς σου, κρατώντας την ηδονή (;) του ρίσκου! Όπερ σημαίνει μάλλον ότι οι εισφορές θα καταβάλλονται κανονικά, αλλά η σύνταξη, την οποία θα πάρει κάποιος, είναι παράγοντας μιας σειράς αστάθμητων παραμέτρων που καθιστούν αβέβαιο το τελικό ποσό της. Αυτή τη… μικρή «λεπτομέρεια» παρακάμπτει -σκόπιμα ή μη- ο αναλυτής, προκειμένου, όμως, να πείσει τους ασφαλισμένους ότι πρέπει μέχρι και να πανηγυρίζουν για τις σχεδιαζόμενες ανατροπές, χάρη στις οποίες θα μείνουν χωρίς σύνταξη (συγγνώμη, μόνο με τη βασική).
Κάτι τέτοια συμβαίνουν σήμερα, για να βρει νόημα ο «Πασατέμπος» του Γιώργου Γιαννακόπουλου που γράφτηκε 70 ολόκληρα χρόνια πριν. Και αν το τραγούδι έχει αναφορά στον προδομένο έρωτα, συστήνεται και ως προτροπή προς όσους κάνουν το κρέας ψάρι σε σχέση με το νέο ασφαλιστικό: «Αυτά που λες, εγώ τα ακούω βερεσέ…».
